چشمای من خشک شد به در حالا کی بی وفا تره
بالا و پرش دادم اما واسه من نمی پره
حتی خدامون هم به دادمون نمی رسه
گریه نکن دیگه دستمون به دست هم نمی رسه
بخشش اگه قسمت نشد
حیف که نمشه از تو گفت ؟ از تو نوشت ؟ حیف که نمی شه ...
و الا می نوشتمت با مژه بر می داشتمت
روی چشمام میزاشتمت
کنار قران مجید
می بردمت رو آینه و شمدون میزاشتمت
قسمت نشد ببینمت خدانگهداری کنم
فرصت نشد بمون و ....
گفتم اگه ببینمت دل کندن هم برام سخته
گفتم صدات را نشنوم ندیده از پیشت برم
باور میکنه یه بی وفا نامه میزاره میره قسمت زندگیم اینه
سهم تو از من دوریه تو لحظه های بی کسی
قشنگی داستان ماست که ما به هم نمی رسیم
گفتن لحظه اخر واسه من هنوز سواله ؟
دیدن دوباره تو فقط تو خواب خیاله
لحظه های اخر تو توی قلب من می مونه
هیچکس مثل تو بلد نیست دلم را بسوزونه
خدانگهدار عزیزیم اما نمی شه باورم
تو چشمای من نگاه نکن این لحظه های آخرم
چی بگم ابری و بارون نمی شی
درد می فهمی و درمان نمی شی
خیلی وقته می بینم زیر آوار جنون
من میبینیو ویرونه نمی شی
دل دیوانه خرابم میکنی
چرا ؟ چرا ؟
سر به صحرا میزراری
من را تنها میزاری
لاله کدوم گم شده ایی
چرا بین گل ها پنهون نمی شی
وقتی بارون میزنه
شاخه ها را میشکنه دل تنها مثل گنجشک ها پریشون نمی شی
منو میبنی وحیرون نمی شی
چی با کی بگم راز تو را
داری آتش میگیری خون نمی شی
من که هر شب تا سحر قصه عشق را تو گوشت میخونم
بازم افسوس افسون نمی شی
تو بزرگی مثل دنیای خیال آدم ها
دل زخمی ناله ی تشنه بلا
نگه غصه مجنون را داری
واسه این قصه ها مجنون نمی شی
پ ن : من ندانم چه گویم با تو نگویم با خود بگویم
مرگ در ذهن اقاقی جاریست
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه ی سیمین دارد
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید
مرگ با خوشه انگور می آید به دهان
مرگ در حنجره سرخ_گلو می خواند
مرگ مسؤل قشنگی پر شاپرک است
مرگ گاهی ریحان می چیند
مرگ گاه در سایه نشسته است،به ما می نگرد و همه میدانیم
وقتی خاطره های آدم زیاد میشه
دیوار اتاقش پر از عکس میشه
اما همیشه دلت واسه ی اونی تنگ میشه که نمیتونی
عکسشو به دیوار بزنی...
وفای دنیا را ندیدم به دنیای امروزی
اما صد افسوس برای گذشته برای لحظه های عاشقی که همه زرد شده بودن و از دست رفته بودن ساعت ۷ نشده بود با اکبر رفتیم به سمت دکتر اکبر با طرز خاصی از خیابان ها عبور میکرد و مثل چینی ها دنده را پر و خالی می کرد کمتر از چند دقیقه سر شمس آبادی بودم با یه حس له و پاره به آسانسور نه گفتم و پله های سرد دکتر را بالا رفتم دکتر شلوغ بود و مملو از آدم های جور و اجور منشی دیگه من بخت برگشته رامی شناخت خیلی سریع رفتم داخل دکتر حوصله داشت نشست و خوب نگاه کرد اما کوتاه و سریع نا امیدم کرد گفت درمان تاثیری نداشته و شما باید تحت مراقبت باشید ازش خواشتم که دارو ها را عوض کند و این دوره تحت مراقبت را به تعویق بیندازد بالاخره با هر داستانی بود قبول کرد و قرار شد پارکانت با ریگه تحت درمان درصد بالاتری قرار بگیره اما این همه داستان نبود . داستان دیگه رو به تمام شدن بود بایستی منتظر دارو های جدید و درمان جدید می بودم ....... ادامه دارد .
تازه دیشب برگشتم با درد و اندوه و خاطرت خالی از تو دیشب دوباره قبل از آمدن برگشتم به یه شبی تو مدت پیش همون جا و همون کوچه ها و همون شهر این بار دیگه با تو نبودم این بار دیگه فرق داشت این بار با غصه و یادت بود و تو نبودی این بار حصرت گذشته برای خودم بود این بار تکرار خریت ها برام مونده بود این بار افسوس عمر رفته بود این بار غصه تنهایی و نبودن و نبودن اونهایی که دوستشون داشتیم دیگه از بین ما رفتن اونهایی که خودشون را خیلی دوست دارن اونهایی که دوستشون داشتیم و حالا خودمون فرستادیمشون برن اونهایی که لحظه ها ما گرفتن اما امروز نیستن اونهایی که یادشون نمی زاره . دیروز تو حافظیه یه خاطره شیرین برام رقم خورد . هرچند کم رنگ اما بد نبود ساقی هم باهام بود خوش گذشت ساقی و یه دوست عزیز دیگه سه نفره با زمان کوتاه و با محدویت باز خوش گذشت .با همه بی تفاوتی ها ولی خوش گذشت لذت سفر را تو اولین دیدار تو پارمونت حس کردم این روز ها روز هایی که هیچ وقت باز نمی گرده و سال دیگه باید افسوسش را بخوریم دیگه سال دیگه ساقی کجا من کجا و اون کجا ؟
پ ن : با این که برگشتم هنوز زمزمه موسیقی من چشم آذر است و ترانه انتظار