تقدیم به او که نبود

تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش به من شوق زیستن داد.او که دیدگانش به

فروغ خداوندی شبیه است ومظلومیت نگاهش به زیبایی نجابت خورشید. بازهم

از تو می گوییم.تو که در پاییز هزاررنگ راهبرم بودی"تو که در اوج مهربانی

پناه قلب خسته وتب آلودم بودی" تو که فانوس به دست" راهم را نشان دادی ومرا

با نم باران وخورشید عشق آشتی دادی .

باز هم از تو می نویسم"تو که یاد آور شکوه مهر ومحبتی"از تو می نویسم"چرا که

تمام کلمه های نانوشته مرا تو نخوانده می دانی.

نه نگو که نیستی! نگو که اقاقی نیستی" با یاس نسبتی نداری و هم جنس باران نیستی.

تما م دردهای نا علاج من با وجود مقدس تو درمان گرفت.

ای سحر آفرین! ای که جادوی نگاهت راه مرگ را به رویم بست.

من زیباترین کلمات را در گلدان کاشته ام که روزی به تو تقدیم کنم پس به یاد من باش و فراموشم نکن .

تقدیم به تنهاترین عشقم ناناز وبلاگ دل گفته های ناناز