کاش چون پرتو خورشید بهار
سحر از پنجره می تابیدم
از پس پرده لرزان حریر
چشمان تو را می دیدم
کاش در بزم فروزنده تو
خنده جام شرابی بودم
کاش در نیمه شبی درد آلود
سستی و مستی خوابی بودم
کاش چون آینه روشن میشد
دلم از نقش تو و خنده تو
صبحگاهان به تنم می لغزید
گرمی دست نوازنده تو
کاش چون برگ خزان رقص مرا
نیمه شب ماه تماشا میکرد
در دل باغچه خانه تو
شور من ولوله بر پا می کرد
کاش چون یاد دل انگیز زنی
می خزیدم به دلت پر تشویش
ناگهان چشم تو را می دیدم
خیره بر جلوه زیبایی خویش
کاش از شاخه سرسبز حیات
گل اندوه مرا می چیدی
کاش در شعر من ای مایه عمر
شعله راز مرا می چیدی
فروغ / عصر دلگیر / ۵ عصر / نافرجام / اندوگین
همه دردم ، بیا درمان من باش
به یاد دیده گریان من باش
تو که مهر زمینی، ماه من شو
تو که روح جهانی ، جان من باش
گلستانی که میدیدی ، خزان شد
بهارم کن ، گل خندان من باش
نگه کن بی سرو سامانی ام را
سر انجامم شو ، و سامان من باش
مکن از چشم گریانم ، جدایی
چو اشکی ، بر سر مژگان من باش
اگر شعر مرا جاوید خواهی
بیا دیباچه ی دیوان من باش
قشنگ بود...
آهای عطر گل یاس
آهای شبنم احساس
آهای خوشه چیده شده از شاخه گیلاس
آهای ای گل پامچال
آهای بسته پر و بال
آهای بیت غزل آمده در فال
دلم در التهابه
آهای چشم تو دریا
نرو بمون کنارم
بگو از قصه فردا
مگه نگفتی بی من شبهات صبح نمی شه
چی شد تنهام می ذاری؟
می خوای بری همیشه
آهای بخت من ای یار
آهای رفیق هم قرار
بذار دستاتو تو دستام
نگو خدا نگهدار
و درآخر
می خوام یه چیزی بگم ... بقول قیصر امین پور:
...
این قرارداد
تا ابد میان ما
برقرار باد:
چشمهای من بجای دستهای تو!
من به دست تو
آب می دهم
تو به چشم من آبرو بده!
من به چشمهای بی قرار تو
قول می دهم:
ریشه های ما به آب
شاخه های ما به آفتاب میرسد
ما دوباره سبز می شویم!
کاش............