سراشیبی دغدغه

زندگی مسخرس ، یاد جمله تنهایی دکتر شریعتی میوفتم ، یه چیزی تو گوشم زمزمه میکنه اما دلم یه چیز دیگه میگه ، تو اتاق عزلت خودم با خودم و خودم گریه میکنم ،  کاش بچه می موندم بچه ای که نفهم بود و از دنیای آدم بزرگ ها چیزی نمی فهمید ، صدای خش خش پاییز تو گوشمه صدای بارون تنهایی ، صدای یه چیزی اذیتم میکنه ، دلم گرفته ، دل خوشی ندارم ، بغض دارم و اشک ، مثل چند سال پیشم دارم میشم ، مثل روزی تنها ، افسوس که افسوس ..... ،دیشب روق های تنهاییمو وردق زدم که شاید توش یه جای خای پیدا کنم ، دیدم همش خالیه ؟ دلم بارون می خواهد که زیرش گریه کنم ، دلم تو را مبخواهد که رفتی و نیستی ؟