سالی نو برای آون هایی که دلشون خوش هست .

کاکام هم سال دیگه اون موقع نیست توی لندن داره مست ، غافل یا قافل از هر کسی هوا خوری میکنه ، علی مونده و حوض شکستش ، وقتی آدم یه مدت خودشو به شادی و سر خوشی میزنه بعد یه مدت با مخ می خوره زمین ؛ از سال نو خوشم نمی یاد چون منو یاد فاصله هام میندازه یاد 25 فروردین بارونی ، یاد 8 فروردین فوتبال آخر ، یاد باغ ، یاد قفس ، یاد گریه و اشک هایی که گاه و بی گاه سرازیز میشه ، یاد 8 اردبیهشت دو سال پیش ، ارتحالی دی سال 87 تو شیراز و دشت ارژن ، یاد بهشت گمشده ، یاد شمال سال 89 با زانتیا ، یاد زمستون 90 بالای جواهر ده ،یاد یاد تنهای هام تو یه اتوبان یخ زده ، یاد اون سرهنگ تو اون کافه زیر زمینی تو شیراز ، یاد نداشته ها تو 33 ، یاد گلی های کافی نت مهر ، یاد روز های مستی ، یاد چیز های که تو سال 90 دلمو بهشون خوش کردم تا 90 تمام شه حالا 90 رفت و شد 91 انگار یاد یه چیز های که شاد تو 92 دوباره تو همین کافه خراب شده دوباره اذیتم کنه ، هیراد میگه همش تقصیر خودته ، راست میگه تقصیر خودمه ، اما چی بگم که نگفتنش بهتره گفتنشه ، این عیدو اصلاً دوست ندارم دوست داشتم نبودم یا اون بود ، خسته خسته از این زندگی خدایا یا ذهنمن را پاک کن یا من را بی احساس و سنگ دل کن ...